Op zoek naar ‘het gezamenlijk doel’
Van Persoonsgerichte zorg 1.0 naar Persoonsgerichte zorg 2.0
We vinden met zijn allen – bestuurders, professionals en patiënten – dat er in de zorg wat te verbeteren valt. Zeker als het gaat om een grotere betrokkenheid van patiënten. Veel zorgorganisaties gaan daar enthousiast mee aan de slag. Iedereen is van goede wil, maar toch blijft die echte doorbraak soms uit.
Hoe komt dat toch? In mijn advieswerk merk ik dat veel organisaties in hun veranderdrift een belangrijke stap overslaan: het formuleren én doorleven van het gezamenlijk doel.
De patiënt centraal, samen beslissen; wat versta je daar nu eigenlijk onder? Het zijn containerbegrippen, die ieder op zijn eigen manier inkleurt. Voor de ene praktijk is het een hele stap voorwaarts om met motiverende gesprekstechnieken aan de slag te gaan. Een andere praktijk heeft daar al ervaring mee en wil de ‘eigen regie’ van patiënten stimuleren. Ook als dat betekent dat het behandeladvies niet wordt gevolgd. Het een is niet beter dan het ander, het gaat erom dat je als zorgverlener/praktijk weet waar je staat en waar je naartoe wilt.
Zorggroepen en samenwerkingsverbanden die praktijkverschillen faciliteren, vergroten de kans op een succesvol veranderproces. Huisartsenpraktijken zijn veelal autonome organisaties die geleid worden door hoogopgeleide professionals. Die kun je niets opleggen, die moet je meenemen. En dat begint met zelfreflectie. Als coach en trainer persoonsgerichte zorg vraag ik professionals eerst om persoonlijke en praktijkdoelstellingen te (her)formuleren. Daar horen ook vragen bij als: welke werkzaamheden geven je energie, welke ervaar je als een last, hoeveel wil je werken en hoeveel wil je verdienen? Als je weet wat je wilt en waar je staat, dan weet je wat je moet organiseren om als praktijk en persoon bij je doel te komen.
Start en finish van de route naar persoonsgericht werken kunnen dus van praktijk tot praktijk, zelfs van professional tot professional verschillen. Als de persoonsgerichte aanpak volgens een one-size-fits-all model wordt opgelegd, ontstaat weerstand. En dat is de dood in de pot voor verandering. Sluit je als organisatie aan bij de eigen verantwoordelijkheid en professionaliteit van zorgverleners en praktijken, dan is een belangrijke stap op weg naar verandering gezet.